Aogashima

Aogashima Jest wulkaniczne japońska wyspa na Morzu Filipińskim . [1] Na wyspie jest administrowane przez Tokio i znajduje się około 358 kilometrów (222 mil) na południe od Tokio i 64 km (40 mil) na południe od Hachijo-jima . Jest to najbardziej na południe i najbardziej odizolowany zamieszkana wyspa archipelagu Izu . [2]Miejscowości Aogashima administruje wyspie pod Hachijo podprefektura Tokio Metropolis. Powierzchnia wyspy wynosi 8,75 km 2 (3,38 ²), a od 2014 roku , jej ludność 170. Aogashima również znajduje się w granicach Parku Narodowego Fuji-Hakone-Izu .

 

Aogashima to kompleks czwartorzędu wyspa wulkaniczna 3,5 km długości o maksymalnej szerokości 2,5 km, tworzonej przez pokrywające się pozostałości co najmniej czterech podmorskich kraterów . Wyspa jest otoczona bardzo stromych skalistych klifów warstwowych złóż wulkanicznych. Południowe wybrzeże wznosi się także do ostrych grani tworzącej jedną krawędź kaldery nazwie Ikenosawa (池之沢 ? ) O średnicy 1,5 km. Kaldera dominuje wyspę, z jednym punktem na jego południowej grani, Otonbu (大凸部 ? ) O wysokości 423 m (1,388 stóp), a najwyższym punktem wyspy. Kaldera jest zajęte przez wtórnym stożka nazwie. Historia osadnictwa na Aogashima jest niepewna. Większość ludzi w Aogashima są Japończycy. Na wyspie jest wymieniona w Edo okresu zapisów prowadzonych w Hachijo-jima, które rejestrują aktywność wulkaniczna w 1652, a od 1670-1680. Rój trzęsień ziemi w lipcu 1780 nastąpiła pary wzrasta z jezior w Ikenosawa Caldera. Kolejne trzęsienie ziemi w maju 1781 roku doprowadził do wybuchu. W kwietniu 1783 roku, lawy ze stożka Maruyama spowodowała ewakuację wszystkich 63 gospodarstw domowych na wyspie. Podczas ogromnej erupcji w 1785 roku, niektóre 130-140 populacji 327 wyspiarzy zginęła.

Waitomo Glowworm

Waitomo Glowworm – jaskinia położona na Wyspie Północnej w Nowej Zelandii. Zlokalizowana jest w południowej części regionu Waikato, 12 km na południowy zachód od Te Kuiti. Jaskinia znana jest z występującej tam populacji "świecących robaczków". Są to poczwarki muchówki Arachnocampa luminosa z rodziny grzybiarkowatych. Jaskinia należy do grupy systemu jaskiń Waitomo Caves. W skład Waitomo Caves wchodzą także jaskinie Ruakuri i Aranuri. Kompleks położony jest ok. 2 h drogi z Auckland, 1 h drogi z Hamilton i 2 h drogi z Rotorua.

Park Narodowy Banff

Park Narodowy Banff (ang. Banff National Park, fr. Parc national Banff) – park narodowy położony w południowo-zachodniej części prowincji Alberta w Kanadzie. Park został utworzony w 1885, na powierzchni 6641 km². Jest to pierwszy kanadyjski park narodowy oraz drugi park narodowy w Ameryce Północnej (po Yellowstone z 1872 r.). Jest trzecim historycznie parkiem narodowym na świecie (po Yellowstone i Royal NP w Australii z 1879 r.Park Narodowy Banff należy do grupy czterech sąsiadujących ze sobą parków górskich w kanadyjskich Górach Skalistych. Pozostałe trzy parki to: Park Narodowy Jasper, Park Narodowy Kootenay oraz Park Narodowy Yoho. W 1984 Park Narodowy Banff został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, wspólnie ze wspomnianymi trzema parkami narodowymi znajdującymi się w kanadyjskich Górach Skalistych. Turystycznym centrum parku jest miejscowość powstała na szlaku kolei Canadian Pacific Railway – Banff.

 

 

Na terenie Parku Narodowego Banff występuje bardzo wiele dzikich gatunków zwierząt, wśród których można wymienić: baribala, grizli, rysia, pumę, rosomaka, wilka, jelenia wirginijskiego, łosia, wapiti, kozła śnieżnego, owcę kanadyjską, bobra, wydrę kanadyjską, wiewiórkę, pręgowca amerykańskiego. Wśród ptaków: bielika amerykańskiego, orła przedniego, rybołowa, sokoła, drzemlika, berniklę kanadyjską. Park Narodowy Banff jest jedną z największych atrakcji turystycznych w prowincji Alberta oraz jednym z najczęściej odwiedzanych parków narodowych w Ameryce Północnej. Główne atrakcje turystyczne w parku to gorące źródła Upper Hot Springs, trzy kurorty narciarskie oraz jeziora lodowcowe, m.in. Lake Louise, Lake Moraine, a także budowle – symbol Banff Hotel Fairmont Banff Springs oraz Chateau Lake Louise.Na terenie parku można uprawiać wiele dyscyplin sportowych, wśród których można wymienić: narciarstwo, wspinaczkę, golf oraz jazdę konną. Centra informacji turystycznej parku znajdują się w miejscowości Banff oraz Lake Louise. W centrum tym znajduje się ekspozycja poświęcona faunie i florze parku.

Park Narodowy Yellowstone

Park Narodowy Yellowstone (ang. Yellowstone National Park) – park narodowy położony w Stanach Zjednoczonych, na terenie stanów Wyoming, Montana i Idaho. Park narodowy Yellowstone jest najstarszym parkiem narodowym na świecie. Na terenie parku znajdują się słynne gejzery, gorące źródła, wulkany błotne, fumarole i wodospady.Park usytuowany jest na rozległym wulkanicznym płaskowyżu, pod którym na głębokości 7-17 km (pomiar metodami sejsmicznymi[2]) znajduje się komora magmowa (dł. 72 km, szer. 30 km i głębokość 660 km[3]). Za pomocą diagnostyki magnetotellurycznej ustalono, że 300 km pod ziemią również znajdują się silnie stopione skały[2]. W przeszłości (przed ponad 2 mln lat; 1,3 mln lat i 640 tys. lat) dochodziło w tym miejscu do eksplozji superwulkanu, które powodowały ogromne i rozległe zniszczenia. Park Narodowy jest rozcięty głębokim wąwozem rzeki Yellowstone. W 1978 Park Yellowstone został wpisany na listę światowego dziedzictwa kultury i przyrody UNESCO.

 

Teren Parku zamieszkany był przez rdzenną ludność od co najmniej 11 tys. lat, natomiast pierwszymi białymi byli członkowie Ekspedycji Lewisa i Clarka, która miała miejsce w 1804-1806 roku. Stwierdzili oni obecność Indian ze szczepów Nez Percé, Wrony i Szoszoni. Ze względu na unikatowość przyrodniczą i geologiczną Kongres Stanów Zjednoczonych, podpisanym przez prezydenta Ulyssesa Granta, specjalnym dekretem utworzył Park Narodowy w dniu 1 marca 1872 roku[4]. Jednym z gorących orędowników utworzenia Parku był amerykański geolog Ferdinand Hayden, którego nazwiskiem została później nazwana jedna z większych dolin. Początkowo park był chroniony przez regularny oddział wojska stacjonujący w północnej części parku w Mammoth Hot Springs, a od 1917 roku, czyli rok po utworzeniu instytucji parków narodowych ochroną i administracją zajęła się National Park Service.

Petra - Jordania

Petra (z gr. πέτρα, pétra, „skała”; arab. البتراء, al-Batrāʾ) – ruiny miasta Nabatejczyków, którego rozkwit miał miejsce w czasach antycznych, III w. p.n.e. do I w. n.e. Petra była wtedy stolicą królestwa Nabatejczyków. Znajduje się w południowo-zachodniej Jordanii. Położona jest w skalnej dolinie, do której prowadzi jedna wąska droga wśród skał – wąwóz As-Sik. Petra słynie z licznych budowli wykutych w skałach. Sami Nabatejczycy zwali Petrę Rqm (Rakmu), co oznacza „wielobarwna”. Petra leży w południowo-zachodniej części obecnej Jordanii. Położona jest na terenie wyżynnym, półpustynnym, wśród skał ciągnących się na odległość ok. 1,6 km ze wschodu na zachód i z północy na południe, będących zachodnią częścią masywu Dżabal asz-Szara. Dolinę Petry przecina koryto rzeki okresowej – Wadi Musa, której dopływy okalają płaskowyże, na których rozrosło się antyczne miasto Nabatejczyków. Okoliczne całoroczne strumienie wody zapewniały przeżycie tylko niewielkiemu osiedlu. Znaczny przyrost mieszkańców w czasie największego rozkwitu Petry spowodował, że Nabatejczycy musieli rozbudować system wodociągów i cystern skalnych, by magazynować wodę dla wciąż rosnącej populacji.

 

 

Zanim w Petrze osiedlili się Nabatejczycy, miejsce to już od wczesnego paleolitu zamieszkiwały różne grupy myśliwych, zbieraczy i później koczowników. Ślady archeologiczne wskazują także na bardziej stałe osiedla w tym miejscu z okresu neolitycznego (ok. 9000 p.n.e.). Aż do podboju arabskiego dolina Petry regularnie zasiedlana była przez różne grupy nomadów. Pierwsze znane nam wzmianki o zamieszkujących Petrę Nabatejczykach pochodzą z IV w. p.n.e., ale z pewnością byli oni tam już wcześniej – najprawdopodobniej od VI w. p.n.e., kiedy to wyparli stamtąd Edomitów. Od III w. p.n.e. rola miasta znacznie wzrosła, gdyż dzięki lokalizacji na skrzyżowaniu szlaków handlowych – z Indii do Egiptu oraz z południowej Arabii do Syrii – stało się ważnym węzłem komunikacyjnym i handlowym w tym regionie. Nabatejczycy z Petry czerpali zyski zarówno z zaopatrywania karawan w wodę i inne niezbędne środki w trakcie podróży, jak również z nakładanych na kupców różnych opłat i handlu towarami (np. srebrem, kadzidłem, mirrą, żelazem, miedzią, złotem, kością słoniową). Bezpieczne położenie miasta wśród skał to kolejny czynnik, który wpłynął na wzrost znaczenia Nabatejczyków i rozkwit Petry.W okresie hellenistycznym, który dla Petry rozpoczął się odparciem wojsk Antygona Jednookiego w 321 r. p.n.e., Nabatejczycy zamieszkujący Petrę wiedli dość spokojne życie, skutecznie odpierając zakusy Ptolemeuszy i Seleucydów na swoją niezależność. Niewiele wiemy o tym okresie rozwoju skalnego miasta, jednakże to właśnie wtedy Petra stopniowo stawała się stałym osiedlem o charakterze miejskim. Coraz większa słabość imperiów hellenistycznych, sprzyjała rozwojowi Petry, która stała się ośrodkiem prężnej monarchii Nabatejczyków, stale rozszerzającej swe władanie kosztem upadających mocarstw – głównie seleucydzkiego.